Dagverslag 23 November
Door Maarten Segers
Op maandag 23 November was het aan mij de taak om het dagverslag te schrijven. Het was de laatste dag van de studiereis die nog iets met de studie te maken had en we waren inmiddels redelijk gewent geraakt aan het ritme van de reis (vroeg op, lange dagen, bier). Net als een gemiddelde maandag begon ook deze voor mij verre van ideaal. Ik was de nacht ervoor gaan drinken en het lukte me niet echt om men nest uit te komen. Ik was aan de late kant en besloot het ontbijt maar over te slaan zodat ik nog tijd had om me te douchen. Toen ik iets aan de late kant dan toch in de ontbijtzaal kwam voor mijn rituele kopje koffie bleek dat de commissie besloten had om juist vandaag een wel op tijd te vertrekken.
Zinder ontbijt en zonder koffie stapte ik in de bus en moest ik het een uur volhouden met reisgenoten die veel wakkerder waren dan ik. Door onze plotselinge punctualiteit kwamen we een half uur te vroeg aan bij de Seoul National University (SNU) het bedrijf dat we die dag zouden bezoeken. Mijn hoop om verwelkomt te worden met een lekker kopje koffie werd voor de 25ste keer deze studiereis de grond in geboord en wederom kregen we ‘slechts’ water en vruchtensap.
Dit vocht hielp niet echt bij het wakker worden maar het hielp zeker wel tegen mijn kater en langzaam kwam ik bij uit de bijna comateuze staat waarin ik verkeerde. De presentaties die we kregen van een docent en een aantal studenten drongen niet echt tot me door maar ik kan me vaag iets herinneren dat ze over onderzoek en studeren aan de universiteit gingen.
Na de presentatie kregen we een rondleiding over de campus en kregen we onder andere een rondleiding door de cleanroom, de 8e of 9e die we deze studiereis hebben gezien. Deze was wel prima maar bij lange na niet de gaafste die we tijdens de reis gezien hebben. Het gaafste was nog wel een soort lucht sluis/lucht douche ding waar je doorheen moest om binnen te komen. In de gangen rondom de cleanroom hing de lucht van zware chemicaliën, iets wat geen goede invloed had op mijn (brakke) gemoedstoestand.
Ook onderdeel van de rondleiding was een kamer waar akoestische experimenten en metingen worden verricht. De muren van de kamer zijn van een meter dik geluid absorberend schuim en de kamer zelf is opgehangen in een grotere kamer zodat er ook geen trillingen via het gebouw zelf binnen komen. Het was hierdoor best moeilijk om elkaar te verstaan omdat je echt in de richting most spreken van de persoon waar tegen je praat (er zijn immers geen echo’s), ook klonk je eigen stem erg vreemd.
Na de rondleiding zijn we gaan lunchen met een aantal studenten een het hooft van de faculteit (of de directeur, kan ik me niet meer herinneren). We konden kiezen tussen traditioneel Koreaans eten, traditioneel Japans eten of een westerse biefstuk. Omdat ik eigenlijk wel een beetje genoek had van de Koreaanse keuken en best wel zin had in een fatsoenlijk stuk vlees (doen ze normaal niet aan in Azië) heb ik voor de steak gekozen. Helaas heb ik daardoor de heerlijke Japanse kwallen salade misgelopen.
Na afloop van dit heerlijke feestmaal kwam de directeur ineens met het beste idee dat ik iemand in lange tijd had horen zeggen: Laten we nog wat koffie bestellen! Ik had eindelijk mijn kopje koffie en na dit goddelijke zwarte nectar geconsumeerd te hebben begonnen mijn hersenen eindelijk to leven te komen. Jammer alleen dat ons bezoek aan de SNU l was afgelopen.
Eindelijk wakker stapte ik weer in de bus die ons terug naar het centrum van Seoel bracht en ons af zette bij het ‘Korea House’. Dit is nagebouwd dorp vergelijkbaar met het openlucht museum zoals we dat hier in Nederland kennen. Onze gids (mr. Kim) Liet ons dit stukje Koreaanse geschiedenis zien en vol enthousiasme vertelde hij over bijna ieder object aanwezig daar. We hebben ons daar ook nog een tijdje bezig gehouden met het spelen van ouderwetsche Koreaanse spelletjes waarvan er een aantal erg lijken op spelletje die vroeger in Nederland gespeeld werden, zoals het achter een stalen hoepel aan rennen in een poging hem rechtop te houden met een stokje.
Daarna namen we deel aan een Koreaanse thee drink ceremonie die geleid werd door twee vrouwen van de Koreaanse thee drink vereniging. Om te beginnen moesten we een raar (maar traditioneel) pakje aantrekken en een aantal keer knielen in een respectvolle manier (iets waar mijn lange en onsoepele lichaam niet zo heel goed toe in staat is). Daarna moesten we op de grond plaats nemen in de kleermakers zit.
Omdat we studenten ware leek het de dames van de thee drink vereniging wel een goed idee om de thee ceremonie voor academici uit te voeren. Op zich een goede keuze echter is deze ceremonie behoorlijk ingewikkeld. Het beging allemaal met de plaatsing van alle spullen (kopjes, ketel, thee pot, etc.) die moest namelijk erg precies zijn en alles moest op een speciale manier afgedekt worden met een doek. De rest van de ceremonie hield in dat alles twee keer gedaan moest worden (de eerste keer alleen om alles op te warmen) en al het schenken en het drinken in 3 keer moest gebeuren. Ook het uitdelen van de thee moest op zeer respectvolle wijze en in een bepaalde volgorde. Als ik de ceremonie is meer detail zou uitleggen zou het veel te lang worden, dus ik laat het hier maar bij.
Na deze ceremonie ongeveer een uur herhaald te hebben mochten we eindelijk naar het volgende gebouw waar we traditioneel (keizerlijk) eten geserveerd kregen. Het was zeker smakelijk, maar nets als het thee drinken veel te ingewikkeld (te veel kleine gerechtjes). Na het eten hadden we nog een traditionele dans en muziek voorstelling op het menu staan.
Aan deze show deden een aantal ‘normale’ muzikanten mee (fluiten, snaarinstrumenten, je kent het wel,) een tiental danseressen en een heleboel trommelaars. De danseressen in het bijzonder hadden echter een glimlach in hum kop gegraveerd staan die zo breed en zo extreem blij was dat deze onmogelijk echt kon zijn. Mijn theorie is dat ze of met plastische chirurgie gemaakt zijn of dat deze dames psychoactieve drugs hadden gebruikt (een andere mogelijkheid is dat het robots waren, iets wat in Korea niet eens zo heel onwaarschijnlijk is). Echter, ondanks het enorme geluidsniveau dat deze muzikanten produceerden en het feit dat ze ieder moment aangevallen konden worden door een stel doorgeslagen robots, slaagde een groot deel van onze groep er toch in om in slaap te vallen.
Toen de show afgelopen was en iedereen weer wakker was zijn we terug gegaan naar het hotel waar we onze koffers pakten in voorbereiding voor ons vertrek naar het vliegveld om 7 uur de volgende morgen. Enkelen van ons besloten toch nog even de stad in te gaan aan we kwamen bij een willekeurige kroeg aan waar om een of andere reden een aantal verschillende kleuren bier op het menu stonde. Uiteindelijk hebben we het maar bij geel, rood en zwart gehouden. Na een paar biertjes besloten we iets te snacken te bestellen en omdat we nog geen enkel van die vreemde Koreaanse teken konden lezen hebben we uiteindelijk maar een aantal willekeurige dingen aangewezen. Het bleek te gaan om nacho’s en een pittige inktvis salade. Een geslaagd einde van een geslaagde dag.